محرم، ماه حرام، ماهی که همه لباس سیاه می پوشند. گریه و زاری، نوحه خوانی در بسیاری از مساجد و خیابان های شهر ها. قبلا محرم حال و هوای دیگری داشت. اما این روز ها احساس می کنم همه این عزاداری ها نمایشی بیش نیست.
گریه های اجباری، یا شایدم چه معلوم از ته دل گریه می کنی. سینه زنی با اخرین لباس های مد روز و مو های انچنانی. وقتی در هنگام سینه زنی چشم چرانی میکنی. زنانی که چنان آرایش می کنند که قرار است به عروسی یا جشنی بروند. دنبال دسته عزاداری به راه می افتند.
البته کم نیستند کسانی که با خلوص نیت و صادقانه در راه امام عزاداری می کنند. با عشق به امام حسین اشک خون از چشم هایشان جاری می شود. چشمشان فقط به خودشان است و اعمالشان را تحت نظر دارند که مبادا کار خطایی از خودشان سر بزند.
به نظرم مهمترین و بهترین کاری که می توانیم در مقابل شهادت چنین شخصیت بزرگواری انجام دهیم، نماز خواندن است. بار ها شنیده ایم که امام حسین برای زنده نگه داشتن اسلام و نماز به شهادت رسید. نماز فریضه ای واجب است که خیلی از ما مسلمان ها از انجام آن سر باز می زنیم. کمی در خود بیندیشیم و به خود آییم.
